قطعات بتن اکسپوز پیش ساخته و روش های مرسوم نصب آنها:
قطعات بتن اکسپوز پیش ساخته و روش های مرسوم نصب آنها
در اوایل دوره پس از جنگ ، از پانل های
بتن اکسپوز پیش ساخته برای پوشاندن دیوارهای باربر و قاب های اسکلت استفاده می شد. در طول دهه 50 ، زمینه کاربرد به طور پیوسته رشد پیدا کرد و گزینه های پانل ها ، با جلوه های متنوع سطح ، ترکیب سنگدانه های مختلف ، سیمان رنگی و انواع اتصالات به بازار آمد. پژوهشکده تحقیقات ساختمان بلژیک (BBRI) در ژوئن سال 1964 در مجله خود مقاله ای را به این توسعه اختصاص داد ، که در آن از تنوع بسیار بالا در پانل های بتنی پیش ساخته برای نمای ساختمان سخن گفته شده بود. متداول ترین پانل ها بیشتر از 0.1 متر مربع در سطح یا عرض 1 متر و ضخامت 5 سانتی متر نبود. این ابعاد مربوط به وزن (تقریباً 50 کیلوگرم) بود که دو کارگر قادر به بلند کردن آن بودند. تابلوها معمولاً از دو لایه متوالی بتن تشکیل می شدند که لایه های پایه و انتهای بیرونی را تشکیل می دادند که نسبتاً سریع پس از یکدیگر ریخته می شدند تا از پیوند محکم بین این دو اطمینان حاصل شود.
لایه پایانی ترکیبات خاص و گران تری را تشکیل می داد ، در حالی که در لایه ی پایه بتن معمولی اجرا میشد. برای اتصال پانل ها به یک سازه ، از چندین نوع بست (فلزی) ، اتصالات دیواری یا گیره استفاده شده است ، مشابه نمونه هایی که برای بست تابلوهای سنگ طبیعی استفاده میشود. بهتر است که قبل از نصب تایل ها، بست را به آنها نصب نکنید ، زیرا در هنگام حمل و نقل در معرض شکستن قرار می گیرند. برای دیوارهای آجری ، بهترین وسیله برای نصب ، یک بست فلزی بود که با سیم مسی به دیوار ثابت می شد و سپس در شیار پانل های بتنی قرار میگیرد. برای دیوارهای بتونی درجا ، ریلهای مخصوص بست ها می توانند در دیوار جایگذاری شوند. توصیه می شود حفره ای در حدود 2 سانتی متر بین دیوار و پنل ها ایجاد شود.
برای اطمینان از اینکه پانل ها در یک راستا برای کل دیوار قرار داشته باشند ، باید تعداد کافی بست را تهیه کنید. گزینه دیگر استفاده از پانل هایی با پشته های تقویت شده بود که در زمان ساخت آن در ساختار باربری گنجانیده شده بودند و این یک اتصال محکم را ایجاد می کرد. در مورد اتصالات بین پانل ها ، معمولاً اتصالات افقی از ملات و یا ماستیک پر می شدند. برای اتصالات عمودی مخصوصاً برای تابلوهای بزرگتر چندین گزینه دیگر در دسترس بود. اگر پانل ها دارای شیار یا شکاف در طرفین باشند ، می توان این فواصل را با ملات ریز پر کرد. نوع سوم ، اما کم استفاده ی آن ، اتصال فلزی بود ، به عنوان مثال براکت های فلزی یا پروفیل های آب بندی گسترده با نوارهای پوششی و بستهای ثابت ، اغلب در ترکیب با درزگیر الاستیکی.
در عمل بیشتر طراحان از پانل های بتونی شسته شده یا پانل های تخت ساده با رنگ های خاکستری یا بژ استفاده می کنند. روشی برای ساخت تایل هایی با سنگدانه های در معرض یا اکسپوز (به عنوان مثال سنگریزه یا ماسه سنگ) برای پر کردن قالب ها با لایه ای از ماسه قبل از ریختن بتن بود که با برس کشیدن سطح پس از قالب گیری مجدد ، سنگدانه ها نمایان میشوند. در مقایسه با پانل های شسته شده با مصالح قابل رویت در نما ، پانل های مسطح ساده در برابر نفوذ آب ، آلودگی و آسیب مکانیکی مقاوم تر بودند. راهکار غلبه بر چنین آسیب پذیری هایی استفاده از یک نوع بتن کاملاً فشرده است ، مانند روشی که توسط شرکت هلندی Schokbeton ساخته شده است.
شوكبتون نوع جدیدی از بتنهای پیش ساخته بود که در سال 1931 در هلند اختراع شد. قالب ها در یك میز ویبره ی مخصوص نصب میشود و هنگام پر شدن از بتن به شدت شوك می شدند. این راه اندازی یک فشرده سازی سریع و مؤثر را فراهم کرده و عناصر فوق العاده بادوام ، محکم و باریک (و بنابراین اقتصادی) را به همراه آورده است و فرایند تولید یک سطح بی عیب و نقص را تضمین می کند. در بلژیک از شوک بتون از اوایل دهه 1950 به بعد مورد استفاده قرار گرفت: دوام تضمین شده و کیفیت بالا ، همراه با قیمت مناسب ، بسیاری از معماران را متقاعد کرد که از آن برای نما و همچنین برای قاب های پنجره ، پله ها ، دیواره ها و غیره استفاده کنند.
نگارنده: امید صدری
